In gevecht met CoZoLo

In gevecht met CoZoLo.

Ribbeldijentopteam

Ik las het nieuwe nummer van ‘Leren in organisaties’ over topteams. Mooie verhalen. Ik ging terugdenken aan de topteams waar ik onderdeel van was. Diverse beelden flitsten aan mijn geestesoog voorbij. Ja, natuurlijk: Ribbeldijen! Ribbeldijen? Ja, ribbeldijen of deukdijen of  lipoatrophia semicircularis als je de naam in Latijn wil weten. Het bestaat echt, google gerust even. Het is al weer een paar jaar geleden dat ik met een opdrachtgever een trainingsproject over probleem analyse technieken evalueerde ergens vlak voor Kerst. ‘Nog iets spannends, speciaals op de agenda voor volgend jaar?’ was mijn vraag. ‘Ja, nu je het zegt: ribbeldijen!’ zij hij zonder blikken of blozen. Het was geen grap, het was bloedserieus. Binnen de organisatie was onrust over een medisch mysterie: medewerkers met ribbels of deuken in hun dijen. Een snelle review had geleerd dat het een inmiddels bekend fenomeen was in moderne kantoorgebouwen met veel computers: het zou iets met kabels, straling en bureaubladen te maken hebben. De directie zat er mee in haar maag en had gevraagd of een team met behulp van de zojuist getrainde probleem analyse technieken dit vraagstuk zou kunnen aanpakken.   Ik ‘solliciteerde’ direct en met enige klem om het team te mogen helpen als facilitator. En zo geschiede. We spraken over het samenstellen van een team. Geen punt, was al over nagedacht. Daar zaten we dan met ons prachtige team. De bedrijfsarts: kundig, rustig, vertrouwen wekkend. De bedrijfsverpleegkundige: zorgzaam en secuur, dossier beschikbaar, de facility expert : kende het gebouw van binnen en buiten ook de plekken waarvan anderen niet wisten dat ze bestonden, de expert van de technische dienst: Multi-toolzakmes altijd paraat, de training adviseur: kennis van de methode, een kei in het inzichtelijk maken van informatie en het hoofd communicatie: creatief en toegang tot alle communicatiemiddelen. En ik als facilitator: kon de probleem analyse methode dromen en kon me dus maximaal concentreren op het doorlopen van ons collectieve denkproces. Drie keer een halve dag in twee weken en de oorzaken en maatregelen waren helder: tegen de stroom van de heersende ideeën in maar voor ons kraakhelder en als team overtuigd van onze bevindingen. Wat was het mooie van dit team? Natuurlijk hadden we een concreet doel om naar te werken met hoge betrokkenheid van allen om dit vervelende probleem de wereld uit te helpen. Een ideale mix van expertise, gerelateerd aan het onderwerp maar ook gerelateerd aan omstandigheden en mensen met meer afstand en frisse blik. Houvast en structuur door een methode, logische stappen om te volgen dus geen gedoe over werkwijze, iemand die op het proces let en bijstuurt. Zeker ook respect, respect voor elkaars expertise, inbreng en ideeën. En de neuzen? Gelukkig stonden de neuzen alle kanten op, alle kanten die we nodig hadden voor informatie en ideeën. Je kunt best als team met de neuzen alle kanten op toch in één richting naar je doel bewegen. Dan zie je tenminste wat er om je heen gebeurt en blijft informatie vanuit alle perspectieven in beeld op het moment dat het nodig is. Ik houd niet van alle neuzen dezelfde kant op. Een topteam is geen smeltkroes, een topteam is een ‘luxe salade’ ieder ingrediënt met zijn eigen kwaliteiten en omvang maakt het geheel tot iets goeds. En de ribbeldijen? Het heersende idee was  dat werkplekken met hun computers en kabels een grote bron zijn van elektromagnetische stralingen dat die de oorzaak vormen. Ons topteam moest dat idee op basis van onze feiten verwerpen en leek vast te lopen totdat het hoofd communicatie riep: ‘kan het niet andersom?’. Daar vonden wij een voor ons sluitende verklaring dia alle feiten ondersteunde. Medewerkers  laden zelf statisch op bij het lopen over een niet geaarde computervloer . Bij het gaan zitten aan het bureau ‘ontlaad’ je dan richting je bureaublad. In het vetweefsel van de werknemer zet deze ontlading een bepaald type van witte bloedcellen aan het werk. Deze witte bloedcellen scheiden een stof af die de vetcel doet lekken, zodat het vetweefsel op die plaats dunner wordt. De maatregelen richting medewerkers hadden snel effect en de organisatie kon juist op tijd aanpassingen afspreken voor een te bouwen nieuw kantoor zonder veel kosten te maken. We dachten nog even dat we dit inzicht commercieel  zouden kunnen benutten maar dat is er nooit van gekomen. Werken in een topteam is super, het faciliteren van een topteam geeft veel voldoening en is de inspanning meer dan waard.

http://www.goedgevoel.be/gg/nl/189/Werkziekten/article/detail/27268/2008/01/01/Ribbeldijen-de-nieuwe-kantoorziekte.dhtml

Hello world!

Welcome to WordPress.com. This is your first post. Edit or delete it and start blogging!